In "A feu doux" werpt regisseur Sarah Friedland een menselijke blik op ouderdom.

DE MENING VAN DE “WERELD” – OM TE ZIEN

"Aan onze ouderen en de mensen die voor hen zorgen." De opdracht helemaal aan het einde van de aftiteling van A feu doux van Sarah Friedland belicht de ambitie van deze debuutfilm, die in 2024 op het filmfestival van Venetië werd gepresenteerd in de Orizzonti-selectie en driemaal werd bekroond (waaronder die voor Beste Debuutfilm): een ander perspectief op ouderdom bieden. De Amerikaanse filmmaker vergelijkt haar film ook met een "wording van ouderdom" , alsof ze wil benadrukken dat leerzame verhalen niet alleen voor jongeren zijn weggelegd. Sarah Friedland wil zo de loutere weergave van ouderdom in de vorm van langzame aftakeling die leidt tot een zekere verdwijning, afbreken. A feu doux ontwikkelt zich volgens een veel minder lineaire logica, waarbij ontwaken hand in hand gaat met vergeten.

De film begint met Ruth (Kathleen Chalfant), een oudere vrouw die alleen thuis is en zich minutieus voorbereidt op wat een romantische date zou kunnen zijn: de outfit uitkiezen, de tafel dekken, de maaltijd bereiden... Niets wordt aan het toeval overgelaten. Na een paar onschuldige vragen met haar mysterieuze "date" , waagt ze zich aan: "Heb je op dit moment een relatie met iemand speciaal?" Waarop de man, die iets jonger lijkt dan zij, verbaasd antwoordt: "Ik zou zeggen dat mijn vrouw behoorlijk speciaal is." Het duurt nog een paar minuten en een autorit die Ruth zich voorstelt als het begin van een romantisch uitje, voordat ze beseft dat het in werkelijkheid haar zoon, Steve (H. Jon Benjamin), is die haar meeneemt naar een woning die is aangepast voor mensen met geheugenstoornissen.

Je hebt nog 60,28% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.